ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ

surgery-book-1

ΘΥΡΕΟΕΙΔΗΣ &
ΠΑΡΑΘΥΡΕΟΕΙΔΕΙΣ

surgery-book-2

EΠΙΝΕΦΡΙΔΙΑ
ΠΑΓΚΡΕΑΣ

surgery-book-3

ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΙΚΗ &
ΓΕΝΙΚΗ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ

Θυρεοειδής -
Παραθυροειδείς

• Πολυοζώδης Βρογχοκήλη

• Τοξική βρογχοκήλη

• Υπερθυρεοειδισμός Νόσος Grave’s

• Σύνδρομα Γενετικά

• Καρκίνος θυρεοειδούς
a. Θηλώδες καρκίνωμα
b. Θυλακιώδες καρκίνωμα
c. Μυελοειδές καρκίνωμα d. Αναπλαστικό καρκίνωμα
Ο Καθηγητής κ. Λινός έχει διεθνώς καθιερώσει και εφαρμόζει την τεχνική της Ελάχιστα Επεμβατικής Μη-Ενδοσκοπικής Θυρεοειδεκτομής (Minimally Invasive Non-Endoscopic Thyroidectomy), την οποία ο ίδιος έχει ονομάσει MINET.

Η εγχείρηση ΜΙΝΕΤ προοδευτικά εφαρμόζεται από όλο και περισσότερους διεθνούς κύρους χειρουργούς σε όλο τον κόσμο, με σημαντικά πλεονεκτήματα τη μεγαλύτερη ασφάλεια και το καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα.

Τον Ιούλιο του 2011, στο διεθνούς κύρους επιστημονικό περιοδικό SURGERY δημοσιεύθηκε ένα σημαντικό άρθρο από τον κ. Λινό για τις καινούργιες εξελίξεις στην Ελάχιστα Επεμβατική Θυρεοειδεκτομή, συμπεριλαμβανομένης και της MINET.

Χειρουργική Επέμβαση
Κατά τη χειρουργική επέμβαση μπορεί να αφαιρεθεί μέρος ή ολόκληρος ο θυρεοειδής αδένας. Συνήθως, γίνεται σχεδόν ολική θυρεοειδεκτομή (near total thyroidectomy), η οποία εξασφαλίζει την ίαση τόσο της καλοήθειας, όσο και των περισσότερων περιπτώσεων καρκίνου του θυρεοειδούς. Σε μερικές περιπτώσεις απαιτείται καθαρισμός των λεμφαδένων της γύρω περιοχής. Σε περιπτώσεις καρκίνου του θυρεοειδούς, μπορεί να χορηγηθεί
προφυλακτικά ραδιενεργό ιώδιο, το οποίο καταστρέφει τυχόν καρκινικά κύτταρα που έχουν απομείνει.

Η χειρουργική επέμβαση του θυρεοειδούς αποτελεί μία λεπτή επέμβαση. Τα τελευταία χρόνια, η ομάδα μας εφαρμόζει μια νέα τεχνική, τη MINET, που την ονομάζουμε μη ενδοσκοπική, ελάχιστα επεμβατική προσέγγιση (minimally invasive non-endoscopic surgery). Στην τεχνική αυτή, η τομή γίνεται ψηλότερα από ότι συνηθιζόταν στο παρελθόν, αλλά είναι πολύ μικρή, εξασφαλίζοντας ένα σχεδόν ανεπαίσθητο σημάδι. Ο ασθενής έχει ελάχιστο πόνο και η διάρκεια νοσηλείας είναι μία ημέρα μετά την επέμβαση.

Κατά τη διάρκεια του χειρουργείου, χρησιμοποιείται διεγχειρητική παρακολούθηση των νεύρων των φωνητικών χορδών με ειδικά μηχανήματα (intraoperative monitoring). Επιπλέον, χρησιμοποιείται η τεχνολογία της ελάχιστα επεμβατικής χειρουργικής, όπως οι τομές με υπερήχους, κλπ.

Οι επιπλοκές μετά από τη χειρουργική επέμβαση είναι σπάνιες όταν η επέμβαση πραγματοποιείται από έμπειρους χειρουργούς ενδοκρινών αδένων. Περιλαμβάνουν βραχνάδα της φωνής, αιμορραγία, δυσκολία στην κατάποση, μούδιασμα του δέρματος του λαιμού και χαμηλό ασβέστιο.

Όλοι οι ασθενείς, που υποβλήθηκαν σε θυρεοειδεκτομή, λαμβάνουν διά βίου θεραπεία υποκατάστασης της θυροξίνης με τις υποδείξεις του ενδοκρινολόγου, ο οποίος και παρακολουθεί τον ασθενή μετεγχειρητικά.
• Πρωτοπαθής Υπερπαραθυρεοειδισμός

• Παραθυρεοειδικό Αδένωμα

• Υπερπλασία Παραθυρεοειδών

• Δευτεροπαθής Υπερπαραθυρεοειδισμός

Επινεφρίδια -
Πάγκρεας

Τι είναι τα επινεφρίδια;

Είναι ενδοκρινείς αδένες που παράγουν διάφορες ορμόνες απαραίτητες για τη λειτουργία του οργανισμού μας. Έχουμε δύο επινεφρίδια, τα οποία βρίσκονται στην κορυφή των νεφρών. Κάθε επινεφρίδιο αποτελείται από δύο στοιβάδες: τη φλοιώδη ή φλοιό και τη μυελώδη ή μυελό.

Η κύρια λειτουργία των επινεφριδίων είναι να παράγουν ορμόνες για τον έλεγχο της αρτηριακής πίεσης, καθώς και για τη ρύθμιση της απορρόφησης νερού, ηλεκτρολυτών και γλυκόζης από τα κύτταρά μας.

Οι παθήσεις των επινεφριδίων οφείλονται στην υπο- ή υπερλειτουργία τους. Έτσι, ανάλογα με το είδος των ορμονών που υπο- ή υπερεκκρίνεται, εκδηλώνονται τα αντίστοιχα κλινικά σύνδρομα.

Αξίζει να σημειωθεί, πως η πλειοψηφία των παθήσεων που οφείλονται σε βλάβες των επινεφριδίων, είναι αρκετά σπάνιες.

Οι περισσότερες βλάβες των επινεφριδίων είναι τυχαιώματα (incidentalomas). Ανευρίσκονται δηλαδή τυχαία σε κάποια απεικονιστική εξέταση (υπερηχογράφημα, αξονική τομογραφία, κ.α.) που πραγματοποιείται για τον έλεγχο προβλημάτων που δεν έχουν σχέση με τα επινεφρίδια.

• Πρωτοπαθής υπεραλδοστερονισμός
ή σύνδρομο Cohn
Το σύνδρομο του υπεραλδοστερονισμού οφείλεται στην υπερπαραγωγή αλδοστερόνης (ορμόνη που παράγουν τα επινεφρίδια) από τα επινεφρίδια. Ο πρωτοπαθής υπεραλδοστερονισμός εθεωρείτο μέχρι πρόσφατα, σπάνια πάθηση. Τα τελευταία χρόνια όμως, μελέτες έδειξαν ότι περίπου ο ένας στους δέκα υπερτασικούς ασθενείς πάσχει από πρωτοπαθή υπεραλδοστερονισμό.

Αυξημένο κίνδυνο για πρωτοπαθή υπεραλδοστερονισμό εμφανίζουν υπερτασικοί ασθενείς που:
- χρειάζονται περισσότερα από τρία αντιϋπερτασικά φάρμακα για να ρυθμιστεί η αρτηριακή πίεση
- παρουσιάζουν υπέρταση από νεαρή ηλικία (< 30 ετών)
- εμφανίζουν σε εργαστηριακούς ελέγχους χαμηλά επίπεδα καλίου στο αίμα και
- έχουν συγγενείς που παρουσίασαν εγκεφαλικό επεισόδιο σε νεαρή ηλικία.
Όταν υπερλειτουργούν και τα δύο επινεφρίδια, συστήνονται φάρμακα και περιορισμός της λήψης αλατιού με τις τροφές.

Όταν υπάρχει όγκος στα επινεφρίδια γίνεται συνήθως αφαίρεση του επινεφριδίου που έχει τον όγκο (επινεφριδεκτομή). Μετά τη χειρουργική επέμβαση, η αυξημένη αρτηριακή πίεση ίσως να μην διορθωθεί, οπότε θα πρέπει να συνεχιστεί η λήψη φαρμάκων.

• Σύνδρομο ενδογενούς υπερκορτιζολαιμίας ή Cushing
Το σύνδρομο αυτό δημιουργείται από την υπερέκκριση κορτιζόλης από τα επινεφρίδια. Η συχνότητα εμφάνισής του είναι 1/1,000,000 γενικού πληθυσμού.

Δεν υπάρχει τυπική κλινική εικόνα του συνδρόμου. Τα συνηθέστερα συμπτώματα είναι παχυσαρκία, υπέρταση, σακχαρώδης διαβήτης, κεντρική κατανομή λίπους, αδυναμία, μυϊκή αδυναμία άνω και κάτω άκρων, υπερτρίχωση κλπ.

Αντιμετωπίζεται με την αφαίρεση μέρους των επινεφριδίων ή με ολική επινεφριδεκτομή, σε συνδυασμό με ακτινοθεραπεία και φαρμακευτική αγωγή.

• Φαιοχρωμοκύτωμα
Το φαιοχρωμοκύτωμα είναι ένας σπάνιος όγκος που αναπτύσσεται εντός των επινεφριδίων. Αποτελεί συνήθως καλοήθη όγκο που στο 90% των περιπτώσεων δημιουργείται στον μυελό του ενός από τα δύο επινεφρίδια.

Τα συμπτώματα μπορεί να είναι υψηλή αρτηριακή πίεση, ταχυκαρδία, εφίδρωση, άλγος στον θώρακα ή την κοιλιά, πονοκέφαλοι, ανησυχία, τρόμος και ωχρότητα.

Η θεραπεία είναι η χειρουργική αφαίρεση του όγκου, αφού πρώτα χορηγηθούν φάρμακα για να φέρουν την πίεση στα φυσιολογικά όρια. Η πιο κοινή επέμβαση είναι χειρουργική αφαίρεση ολόκληρου του επινεφρίδιου που φέρει τον όγκο.

• Παραγαγγλείωμα
• Καρκίνος επινεφριδίου
• Σύνδρομα Πολλαπλής Ενδοκρινικής Νεοπλασίας 1-2 (ΜΕΝ Ι, ΜΕΝ ΙΙ)
Σχεδόν όλοι οι όγκοι των επινεφριδίων μπορούν να αφαιρεθούν λαπαροσκοπικά. Μικρότερος μετεγχειρητικός πόνος, λιγότερες ημέρες νοσηλείας και μικρότερα ποσοστά επιπλοκών καθιστούν τη λαπαροσκοπική ως την ενδεδειγμένη τεχνική.

Σε πολύ μεγάλους όγκους και σε περιπτώσεις διηθητικού καρκίνου ενδείκνυται η κλασσική ανοικτή χειρουργική.
Η προσπέλαση γίνεται με τον ασθενή σε πλάγια θέση, είτε από πίσω (οσφυϊκή χώρα) είτε από μπροστά (κοιλιακή χώρα). Ο μέσος χρόνος νοσηλείας είναι λιγότερος από δύο ημέρες.

Το ποσοστό των επιπλοκών της χειρουργικής αφαίρεσης των επινεφριδίων είναι πολύ μικρό, ιδίως στους εξειδικευμένους χειρουργούς ενδοκρινών αδένων (π.χ. αιμορραγία, τραυματισμός γειτονικών οργάνων, εμφάνιση κήλης, λοιμώξεις, ενδοκρινικές εκδηλώσεις, κ.α.).
Όγκος επινεφρίδιου μη λειτουργικός

Όγκος επινεφριδίου λειτουργικός
• Καλοήθεις παθήσεις

• Ινσουλίνωμα

• Καρκίνος Παγκρέατος

Λαπαροσκοπική &
Γενική Χειρουργική

• Καρκίνος μαστού

Πόσο συχνός είναι ο καρκίνος του μαστού;
Πρόκειται για έναν από τους πιο συχνά εμφανιζόμενους καρκίνους στο δυτικό κόσμο. Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, στην Ελλάδα κάθε χρόνο διαγιγνώσκονται περίπου 1.800 νέα περιστατικά καρκίνου του μαστού. Στο σύνολο των διαγνώσεων, μόνο το 5% των γυναικών το μαθαίνει έγκαιρα, ώστε να επωφελείται της έγκαιρης διάγνωσης για την πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση της ασθένειας.

Που οφείλεται;
Η αύξηση της συχνότητας με την οποία εμφανίζεται στις γυναίκες του δυτικού κόσμου γεννά ερωτήματα σχετικά με τα πιθανά αίτια και τους παράγοντες κινδύνους. Στην περίπτωση του καρκίνου του μαστού, όπως άλλωστε σε πολλούς τύπους καρκίνου, δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε σαφή αίτια που να αιτιολογούν τη γένεση της κακοήθους νεοπλασίας. Οι παράγοντες που ενοχοποιούνται διακρίνονται σε κληρονομικούς και περιβαλλοντικούς.

Η κληρονομικότητα αποτελεί σημαντικό παράγοντα κινδύνου. Έρευνες έχουν δείξει ότι 30% των γυναικών με καρκίνο μαστού είχαν κάποιο συγγενή πρώτου βαθμού που εμφάνισε τη νόσο πριν την εμμηνόπαυση της. Ωστόσο, το υπόλοιπο 70% των περιστατικών δεν μπορεί να αποδοθεί στην κληρονομικότητα και ενδεχομένως να μπορεί να προληφθεί.

Η πρώιμη έναρξη της περιόδου, η καθυστερημένη εμμηνόπαυση, η απουσία εγκυμοσύνης, οι διατροφικές συνήθειες, η έλλειψη σωματικής άσκησης και η παχυσαρκία φαίνεται να αποτελούν επιβαρυντικούς παράγοντες για την εμφάνιση καρκίνου του μαστού.

Μπορεί να προληφθεί ο καρκίνος του μαστού;
Μελέτες έχουν δείξει ότι περισσότεροι από τους μισούς καρκίνους θα μπορούσαν να έχουν προληφθεί, αν είχαν εφαρμοσθεί μέτρα για την αλλαγή συμπεριφοράς σε πληθυσμιακό επίπεδο. Ιδανικά, περίπου 80% των νέων περιστατικών καρκίνων θα μπορούσε να προληφθεί με όσα γνωρίζουμε σήμερα.

Σε κοινωνικό επίπεδο λοιπόν, νομοθετικές παρεμβάσεις και θεσμικές αλλαγές, αναβάθμιση του συμβουλευτικού ρόλου επαγγελματιών υγείας και διαρκής ενημέρωση του κοινού μπορούν να συμβάλλουν στην πρόληψη του καρκίνου.

Ποια είναι τα μέτρα πρόληψης που μπορούμε οι ίδιοι να λάβουμε;
Πέρα από τις παρεμβάσεις σε πληθυσμιακό επίπεδο, υπάρχουν συμπεριφορές που ο καθένας από εμάς μπορεί να υιοθετήσει προκειμένου να προασπίσει τον οργανισμό του και την υγεία του.

Αύξηση φυσικής άσκησης

Έρευνα έδειξε ότι η φυσική άσκηση στις εφήβους από 12 ετών μπορεί να βοηθήσει στην προστασία κατά του καρκίνου. Συγκεκριμένα, η τακτική άσκηση 30 λεπτά την ημέρα, 5 ημέρες την εβδομάδα μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο του καρκίνου.

Σωστή διατροφή και διατήρηση υγιούς σωματικού βάρους.

Έρευνες έχουν δείξει ότι οι παχύσαρκες γυναίκες έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για την ανάπτυξη καρκίνου του μαστού μετά από την εμμηνόπαυση. Ο περιορισμός των θερμίδων έχει προστατευτικό χαρακτήρα στην ενήλικη γυναίκα, τόσο στην ανάπτυξη του καρκίνου του μαστού, όσο και στην υποτροπή της νόσου.
• Μείωση κατανάλωσης αλκοόλ
• Αποφυγή υπερβολικής έκθεσης στον ήλιο
• Υιοθέτηση ασφαλούς σεξουαλικής συμπεριφοράς
• Μείωση του καπνίσματος

Ειδικότερα, όσον αφορά τον καρκίνο του μαστού, εκτός από τις αλλαγές στη συμπεριφορά, ιδιαιτέρως σημαντική είναι η έγκαιρη διάγνωσή του. Μάλιστα, λόγω της έγκαιρης διάγνωσής του, οι θάνατοι εξαιτίας καρκίνου του μαστού έχουν μειωθεί κατά 30% με 40% τα τελευταία δέκα χρόνια.

Για την πρώιμη ανίχνευση και έγκαιρη διάγνωση πρέπει:

Όλες οι γυναίκες άνω των 20 ετών να αυτοεξετάζονται μια φορά το μήνα. Η αυτοεξέταση γίνεται πολύ εύκολα και δεν ξεπερνά το 1 λεπτό.
Όλες οι γυναίκες άνω των 20 ετών να κάνουν κλινική εξέταση του στήθους τους από γυναικολόγο τουλάχιστον κάθε τρία έτη.
Όλες οι γυναίκες άνω των 40 ετών πρέπει να κάνουν εκτός από την κλινική εξέταση και μαστογραφία κάθε χρόνο. Γυναίκες με οικογενειακό ιστορικό ή με ψηλαφητό όγκο μπορούν να κάνουν μαστογραφία σε μικρότερη ηλικία. Η μαστογραφία είναι η ακτινογραφία του μαστού με ένα ειδικό μηχάνημα που ονομάζεται μαστογράφος. Πρόκειται για μια σχετικά ανώδυνη εξέταση και η ακτινοβολία που δέχεται η γυναίκα είναι τόσο μικρή, ώστε ο κίνδυνος από αυτή να θεωρείται αμελητέος.

Πως αντιμετωπίζεται ο καρκίνος του μαστού;
Η θεραπευτική αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού γίνεται με τέσσερις τρόπους:

• Διαφορετικά είδη χειρουργικών επεμβάσεων
• Ακτινοθεραπεία
• Χημειοθεραπεία
• Ορμονοθεραπεία

Πως μπορεί να επηρεάσει την ψυχολογία της γυναίκας;
Η διάγνωση του καρκίνου του μαστού αποτελεί ένα τραυματικό γεγονός στη ζωή μιας γυναίκας, το οποίο απειλεί να ανατρέψει την άποψη πού έχει διαμορφώσει σχετικά με τον εαυτό της, τους άλλους, το μέλλον και τη ζωή της γενικότερα. Άγχος, απώλεια της αίσθησης του ελέγχου και της ασφάλειας καθώς και συμπτώματα κατάθλιψης μπορούν να εμφανισθούν μετά από τη διάγνωση του καρκίνου του μαστού. Επιπλέον, η χειρουργική αντιμετώπιση της νόσου, πλήττει τον μαστό, ένα όργανο το οποίο αποτελεί σύμβολο της θηλυκότητας μιας γυναίκας.

Διεθνείς μελέτες έχουν δείξει ότι ψυχοθεραπεία/συμβουλευτική μπορεί να συμβάλλει στην βελτίωση της ποιότητας ζωής των γυναικών με καρκίνο του μαστού και στην καλύτερη αντιμετώπιση της νόσου. Η παρουσία ενός ειδικού συμβούλου ψυχικής υγείας κρίνεται αναγκαία για την ψυχολογική στήριξη τόσο των ασθενών, όσο και των οικογενειών τους.

Τέλος, υπάρχουν αξιόλογες οργανώσεις και σύλλογοι, όπως ο Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών με Καρκίνο Μαστού ‘Άλμα Ζωής’, οι οποίοι προσφέρουν ενημέρωση, στήριξη και οργανωμένη αλληλοβοήθεια σε γυναίκες που πάσχουν από καρκίνο και τις οικογένειές τους (τηλεφωνική γραμμή στήριξης: 210-8253 253)

• Καλοήθεις παθήσεις
H χειρουργική αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού έχει ως στόχο την ίαση. Ανάλογα με τις ανάγκες κάθε εξατομικευμένης περίπτωσης εφαρμόζεται:

• Ογκεκτομή(ή τεταρτεκτομή), ή
• Τροποποιημένη ριζική μαστεκτομή,η οποία συνίσταται στην ολική αφαίρεση του μαστού.

Η μαστεκτομή μπορεί να συνοδεύεται από ταυτόχρονη ανάπλαση του μαστού. Η πλαστική αποκατάσταση σε γυναίκες που έχουν υποστεί μαστεκτομή δεν έχει καμιά αρνητική επίπτωση στην υγεία τους.

Στις περιπτώσεις διηθητικού καρκίνου του μαστού, τόσο η ογκεκτομή, τεταρτεκτομή ή τροποποιημένη
ριζική μαστεκτομή (με ή χωρίς σύγχρονη αποκατάσταση), συνοδεύονται από βιοψία των λεμφαδένων της μασχάλης για λόγους σταδιοποίησης της ασθένειας. Σήμερα, η αφαίρεση των λεμφαδένων της μασχάλης γίνεται μόνο όταν ο «φρουρός λεμφαδένας» είναι θετικός. Όταν έχουμε πολύ πρώιμο στάδιο καρκίνου του μαστού, που λέγεται in situ, δεν χρειάζεται αφαίρεση λεμφαδένων.

Σε κάθε περίπτωση, ο χειρουργός οφείλει να παρουσιάσει στην ασθενή τα διαφορετικά είδη χειρουργικών επεμβάσεων με τις ενδείξεις και αντενδείξεις τους. Στη συνέχεια, καταλήγουν από κοινού σε ένα εξατομικευμένο πρόγραμμα χειρουργικής επέμβασης και μετά-χειρουργικής θεραπείας.

• Καρκίνος παχέος εντέρου

Τι είναι ο καρκίνος παχέος εντέρου;
Πρόκειται για κακοήθη όγκο που αναπτύσσεται στο παχύ έντερο. Το παχύ έντερο είναι το κατώτερο τμήμα του γαστρεντερικού σωλήνα. Αποστολή του είναι η απορρόφηση νερού και η μετατροπή των υπολειμμάτων των τροφών που δεν έχουν υποστεί την διαδικασία της πέψης, σε κόπρανα.

Που μπορεί να οφείλεται ο καρκίνος παχέος εντέρου;
Γενετικοί και διαιτητικοί παράγοντες μπορεί να συμβάλουν στην εμφάνισή του.
Με τον όρο «γενετικοί παράγοντες» αναφερόμαστε σε άτομα που έχουν προσωπικό ιστορικό πολυπόδων ή καρκίνου παχέος εντέρου, σε άτομα με μακροχρόνια ελκώδη κολίτιδα ή νόσο του Crohn και σε άτομα με οικογενειακό ιστορικό καρκίνου παχέος εντέρου, αναφερόμαστε δηλαδή στις ευπαθείς ομάδες πληθυσμού για εμφάνιση καρκίνου παχέος εντέρου. Διαιτητικοί παράγοντες που θεωρείται ότι συμβάλουν στην ανάπτυξη αυτού του καρκίνου είναι οι εξής:

Η υπερβολική κατανάλωση κόκκινου κρέατος (περισσότερες από 3-4 φορές την εβδομάδα) και ίσως ζωικού λίπους.
Η παχυσαρκία και η απουσία σωματικής άσκησης.
Τέλος, οι καπνιστές θεωρείται πως διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο.

Ποια είναι τα συμπτώματα της νόσου;
Τα συμπτώματα που προκαλεί ο καρκίνος του παχέος εντέρου, σχετίζονται με την θέση του όγκου στο έντερο, το μέγεθός του και το βαθμό της αλλοίωσης που έχει προκαλέσει. Αυτά μπορεί να είναι απόφραξη του εντέρου (δηλαδή ο όγκος να εμποδίζει την ροή του περιεχομένου του εντέρου), εμφάνιση επίμονης δυσκοιλιότητας ή εναλλαγής δυσκοιλιότητας/διάρροιας ενώ οι κενώσεις ήταν κανονικές (δηλαδή αλλαγή στις συνήθειες του εντέρου), εντερικοί κολικοί, ζωηρά ερυθρό αίμα με τις κενώσεις, απώλεια βάρους χωρίς διευκρινισμένη αιτία, αίσθημα ότι το έντερο δεν αδειάζει τελείως μετά την κένωση, αδικαιολόγητη αναιμία κ.α.

Πως γίνεται η διάγνωση;
Οι εξετάσεις που πραγματοποιούνται για να διαγνωστεί ο καρκίνος παχέος εντέρου είναι:

Κολονοσκόπηση και σιγμοειδοσκόπηση, οι οποίες γίνονται από γαστρεντερολόγο.
Δοκιμασία ανίχνευσης αιμοσφαιρίνης στα κόπρανα, η οποία γίνεται εύκολα στο σπίτι (μικρή ποσότητα κοπράνων τοποθετούνται πάνω σε μια ειδική ταινία και γίνεται η ανίχνευση-ωστόσο χρειάζονται ειδικές οδηγίες πριν τη δοκιμασία, από τον θεράποντα ιατρό).
Ακτινογραφία παχέος εντέρου με βαριούχο υποκλυσμό, που γίνεται σε ακτινολογικό εργαστήριο.

Πως αντιμετωπίζεται ο καρκίνος παχέος εντέρου;
Η θεραπεία του καρκίνου του παχέος εντέρου είναι η χειρουργική αφαίρεση του όγκου (κολεκτομή). Συγκεκριμένα, αφαιρείται το κομμάτι του εντέρου με τον όγκο και στη συνέχεια γίνεται συρραφή (αναστόμωση), ώστε να επανέλθει η συνέχεια στον γαστρεντερικό σωλήνα. Το αν θα γίνει λαπαροσκοπικά ή όχι, όπως και η διάρκεια του χειρουργείου και της ανάρρωσης είναι κατά περίπτωση και εξαρτάται από αρκετές παραμέτρους. Το ίδιο ισχύει και για τις επιπλοκές της κολεκτομής. Εξαρτώνται από το αν θα γίνει λαπαροσκοπικά ή όχι, κυρίως, και μπορεί να εμφανιστεί αιμορραγία, φλεγμονή, λοίμωξη του τραύματος κ.α., που όμως είναι σπάνιες στην περίπτωση της λαπαροσκοπικής κολεκτομής. Η συμπληρωματική θεραπεία για τον καρκίνο του παχέος εντέρου είναι η ακτινοθεραπεία και χημειοθεραπεία, προ-, δια- και μετεγχειρητικά, οι οποίες όμως εφαρμόζονται κατά περίπτωση και όχι για όλους τους ασθενείς.

Ποια είναι η μετεγχειρητική παρακολούθηση;
Μετά την χειρουργική επέμβαση, ο ασθενής πρέπει να υποβάλλεται σε περιοδικό έλεγχο, πιο εντατικά για τα επόμενα 2 χρόνια, κάνοντας τις ακόλουθες εξετάσεις:
Φυσική εξέταση του ασθενούς από τον ιατρό, μέτρηση των ηπατικών ενζύμων στο αίμα, ακτινογραφία θώρακος, αξονική τομογραφία κοιλίας, κολονοσκόπηση και μέτρηση ορισμένων καρκινικών δεικτών στο αίμα όπως το CEA και το CA19-9.

Πως μπορεί ο καρκίνος του παχέος εντέρου να προληφθεί ή να διαγνωσθεί έγκαιρα ;
Για την πρόληψη του καρκίνου παχέος εντέρου:

Καταναλώστε φρούτα, λαχανικά και ασβέστιο. δρουν προστατευτικά.
Αποφύγετε το κάπνισμα και την καθιστική ζωή και ασκηθείτε τακτικά, π.χ. μισή ώρα περπάτημα την ημέρα.
Σημαντική είναι η αφαίρεση των πολυπόδων του παχέος εντέρου.
Άτομα >50 ετών πρέπει να επισκέπτονται γαστρεντερολόγο και να υποβάλλονται σε κολονοσκόπηση, η οποία επαναλαμβάνεται κάθε 10 χρόνια.

Στην έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου παχέος εντέρου καίριο ρολό παίζει ο προληπτικός έλεγχος των ευπαθών ομάδων με κολονοσκόπηση.

• Καλοήθεις παθήσεις

• Κύστη Κόκκυγος

• Συρίγγια

• Αιμορροΐδες

 

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ